Life is fun …

Allereerst dank voor de reacties op het blog, het is heel fijn om die te lezen. Het was een beetje vreemde week. Was het maandag 31 graden, dinsdag haalden we met moeite de 13. De Floridianen lopen dan met muts en shawls maar vaak wel in korte broek.

We zijn weer helemaal ingeburgerd, doen de boodschappen, gaan lekker shoppen, doen een parkje alsof we nooit weg waren, life is fun.

Voor het eerst deze vakantie brachten we een bezoek aan Seaworld.

One Ocean, de bekende orca show stond als eerste op het programma. Het was fijn dat we Tillikum, de beroemde (of beruchte) orca, weer in actie zagen.  Hij is niet meer één van de jongste en zijn bijdrage bestaat voornamelijk uit het natspetteren van de bezoekers, gezien zijn enorme afmetingen is succes verzekerd, zeiknat waren ze.

Onderstaande foto van Tillikum komt van internet

Bijna al mijn foto’s zijn mislukt, ik zat achter twee mensen met een rode hoodie en op de cruciale momenten stonden ze op zodat ik steeds rode foto’s had. Toch een paar sneue pogingen …

View Full Album

Vervolgens naar Blue Horizons, de prachtige dolfijnen en acrobatiek show. We hebben deze show al veel gezien maar we blijven genieten vooral van de reacties, het is geweldig.

 

Het park is mooi in Kerstsfeer en vanaf volgende week beginnen de kerstshows, kijk hier voor een voorproefje:

Natuurlijk moesten we weer even naar de Florida Mall waar Santa Claus inmiddels is gearriveerd en alle lieve en ‘spoiled rotten’ kinderen op zijn schoot krijgt. Er stond al een rij kids op hun beurt te wachten, Santa had er nog weinig zin in en zat wat suf te suffen.

We wensen hem veel sterkte de komende weken!

Vrijdag zijn we met Ton en Lidy naar de Hollywood studio’s geweest en brachten een aangename middag door bij  Indiana Jones, Belle and the Beast en de Light, motors, action, extreme stunt show. De stuntshow is spectaculair en dit was pas de tweede keer dat we deze zagen.

Indiana jones

Belle and the beast

The stunt show

Onderweg naar huis besloten we wat te gaan eten en de keuze viel op het Ichiban Buffet. Het was een bijzondere ervaring en Ton heeft dat hilarisch beschreven. Voor degenen die zijn blog niet kennen, hier kun je lezen hoe het ons verging bij het buffet:

http://teletonsweekbericht.wordpress.com/

Wat we de komende week gaan doen weten we nog niet. Dat is zo fijn als je geen haast hebt, misschien doen we wel helemaal niets, zo relaxed!

Magic Kingdom, Animal Kingdom en nog meer …

We zijn precies een week in Florida en hebben de afgelopen week niet bepaald stilgezeten. Allereerst kregen we een warm welkom van onze buren, big hugs en ‘so nice to see you again, have some wine’! Zij is Pastor en heeft inmiddels ook haar eerste boek geschreven waar ze trots op is. Het zijn zulke vriendelijke, vrolijke mensen daar word je blij van. We lieten de gebeurtenissen van het afgelopen jaar over en weer de revue passeren en regelmatig riep ze luid ‘Praise the Lord’!

Deze week stond onder andere het Magic Kingdom op het programma. Gezamenlijk gingen we op weg en met de ferry naderden we de ingang. Het was erg rustig en na de tassencontrole konden we direct met onze magic bands het Koninkrijk betreden, behalve … Ton. Het systeem weigerde hem wederom de toegang. Hij werd resoluut naar de guest relations verwezen. Stoom kwam uit zijn oren en met grote stappen meldde hij zich bij guest relations. Het bleek uiteindelijk een groot misverstand, foutje van het systeem, komt u maar binnen, excuses hier is een fastpass voor 4 personen in de attractie van uw keuze!

Het park is geheel in Kerstsfeer en we hebben de middag rustig door het park gewandeld.

 

 

 

 

 

 

Deze week moest Ray natuurlijk ook heel nodig naar Outdoor World. Omdat ik daar niet zoveel belangstelling voor heb en hij zich eindeloos kan vermaken in de enorme shop (en mij daarbij niet kan gebruiken), zette hij me af bij de Prime Outlet waar ik een paar uurtjes onder de tonen van de Jingle Bells, heerlijk heb gewinkeld!  Ook is er deze week aan het kleurtje gewerkt, lange, lome middagen op het ligbed in de zon, je zou er lui van worden.

Maar het tempo zit er goed in, onze volgende bestemming deze week was Animal Kingdom. We haddden fastpasses voor de Kilimanjaro Safaris, een tour in een open wagen over de Afrikaanse savannah. Ook keken we naar  It’s tough to be a bug, een 3-D film over de insectenwereld. Ik vind de film hilarisch, zo knap hoe Disney de insectenwereld een menselijk trekje geeft.

We hebben op ons gemak het park doorgewandeld en overal rondgekeken.

Bij de gorilla’s was een kleintje geboren, dit kan niet lang geleden zijn want het was nog zo wankel. Mams is erg voorzichtig met de baby, paps hield toezicht. De baby klemt zich vast aan haar been en dan loopt moeder heel voorzichtig met haar kind. Dit was zo’n vertederend tafereeltje, om uren naar te kijken.

Tot slot van de middag bezochten we een van de mooiste shows van Disney, Festival of the Lion King:

View Full Album

Het was zoals altijd genieten van dans, zang, acrobatiek, het is een kleurrijk spektakel.

Zaterdag zijn we e i n d e l i j k naar de Florida Mall geweest en hebben daar een paar heel aangename uurtjes doorgebracht.

We zaten in de keuken te eten en ineens zag ik op het raam een witte kikker zitten, gelukkig buiten …

Vorig jaar zat er een op de toiletbril en nu op het raam. Zou het wat betekenen?

We zijn er, al even …

Inmiddels zijn we aangekomen in Florida. De reis begon met de vlucht naar Dublin, dat is een heel relaxte luchthaven, niet druk, gezellige winkeltjes en prima restaurants. Passagiers voor Amerika gaan hier door Immigrations en dat werkt heel efficient. Zodra je aankomt in Dublin ga je naar de hal om te winkelen of iets te eten. Op de informatie borden en ook via de omroepinstallatie word je geinformeerd wanneer passagiers met bestemming, in ons geval Orlando, zich naar Immigrations kunnen begeven. Dat betekent dat daar bijna een serene rust heerst, we waren er binnen no time doorheen. Op de vlucht naar Orlando hadden we weliswaar stoelen voor in het vliegtuig, waar je extra voor moet betalen, maar de ruimte is standaard en dat vinden we erg weinig. Dan duurt een vlucht van 9,5 uur vanwege een forse tegenwind, erg lang, daarbij zat aan de andere kant van het gangpad een jong stel met een baby die regelmatig haar longetjes testte. De ouders deden er van alles aan, excuseerden zich zelfs, zij waren compleet uitgewoond aan het einde van de vlucht. Natuurlijk hebben we vriendelijk met ze gekletst, we hadden zielsmedelijden met ze. Het geluid va mijn entertainment systeem gaf het na een half uurtje op, het systeem werd herstart, niet hielp, ding was kapot. We zullen niet snel meer met Aer Lingus vliegen, service was matig en niet efficient. Maar je moet er wat voor over hebben om te genieten van Florida.
Op de luchthaven van Orlando liepen we meteen naar de garage en konden bij National een keuze maken uit de executive rij. Een grote rij met die grote SUV’s, MPV’s, pick ups en andere grote hoge auto’s. De moed zakte in mijn schoenen want we wilden geen busje. Opeens zagen we in de rij een witte, lage, glanzende 2 deurs Mustang, we keken er verlekkerd naar en besloten eerst de achterbak te inspecteren of de koffers er wel in pasten. We konden niet vinden hoe die open moest dus we haalden de National agent, Pedro, erbij, die dat uitlegde. Vervolgens startte Pedro de motor of waren het motoren, wat een gebrul daar in die garage, mensen keken om zich heen of er een vliegtuig te laag overkwam. Hij nodigde ons uit om te gaan zitten en we lieten ons in de bolide neerzakken. We zaten erin, de koffers gelukkig nog niet, keken elkaar aan en besloten dat deze het toch niet ging worden, het leek wel of we op de garage grond zaten met onze knieen onder de kin. Tja en toen moesten we eruit, Ray is sportief en soepeltjes maar ik ben niet zo van het sporten. Met vereende krachten moest ik uit de Mustang worden gehesen, oh hoe genant was dat. Ik besloot ter plekke toch iets aan de spieropbouw en souplesse te gaan doen, maar dat was zaterdag ;-). Hoe je ooit elegant uit een Mustang kan stappen is me een raadsel. Pedro wees ons op een nagelnieuwe Chrysler 200, Sirius, achteruitrijcamera en andere foefjes, de keus was toen snel gemaakt inpakken en wegwezen. Bij de kiosk aan de uitgang kregen we het contract en we reden richting Kissimmee. Even een korte stop bij de Walmart en door naar Country Creek waar we na het uitpakken een borrel namen. Wat een lange dag, we waren 24 uur wakker en doodmoe.


Zondag allereerst boodschappen gedaan en toen naar Epcot, het was de een na laatste dag van het food and wine festival en dat wilden we toch even meepikken. Daarnaast trad Big Bad Voodoo Daddy op en Ton wilde dat graag zien, wij eigenlijk ook wel. Het liep allemaal wat anders. Ton werd niet toegelaten tot het park, een IT-probleem met zijn magic band. Hij moest naar guest relations, Lidy ging uiteraard met hem mee. Wij waren echter binnen en wachten in de veronderstelling dat het met een paar minuten zou zijn geregeld. We lieten ons fotograferen door een aardige Disney fotograaf en uiteindelijk zijn we toch maar het park uitgelopen om samen te wachten. Het bleek een bijzonder gecompliceerd IT probleem te zijn maar uiteindelijk mochten ook zij het park in. Onze fastpasses voor Soarin’ konden we nog gebruiken en we hoorden nog net de slotaccorden van Big Daddy Voodoo, maar we hadden geen puf meer om in de rij te gaan staan voor de volgende show. De stemming bleef er goed in en we hadden erg veel plezier om alle misverstanden en gedoe.



We hoorden een triest bericht. Ken je Abbey nog, de leuke Beagle, haar baasje Joe is helaas een paar weken geleden overleden, gelukkig kan Abbey bij zijn dochter en haar man blijven. Abbey en Ray hebben de eerste wandeling er weer opzitten. De foto hieronder is van vorig jaar.


De zon komt voorzichtig tevoorschijn, het ligbed lokt …

To blog or not to blog ...

De vertrekdatum komt steeds dichterbij en ik heb geworsteld met de vraag, ga ik wel of niet bloggen?  Het mag geen herhaling worden van voorgaande jaren en hoe zit het met de inspiratie? Is er altijd iets wel  leuks of interessants te melden?  Allemaal vragen die de laatste weken door mijn hoofd speelden en de voors en tegens streden om voorrang. Regelmatig lees ik het blog toch even terug, vooral op regenachtige dagen en dan is het Florida gevoel er meteen weer. Uiteindelijk is de knoop doorgehakt en ga ik net zoals voorgaande jaren, weliswaar niet dagelijks, een verslag bijhouden.
Nu hoop ik natuurlijk wel dat jullie weer meelezen met onze belevenissen in de Sunshine State.

Vervolgens krijg ik Livewriter niet meer aan de gang zodat dit rechtstreeks in Blogger wordt gemaakt, wat een gevecht, tips anyone?

Zaterdag vertrekken we, niet met United, we zijn vreemdgegaan. Dat komt zo: omdat we zoveel miles van United hebben besloten we in een aanval van zuinigheid deze te gebruiken voor de vliegreis. We gingen dus op zoek naar een leuke route, helaas, hoe ze het voor elkaar krijgen is een raadsel maar de meest ongunstigste verbindingen werden aangeboden om de zuurgespaarde miles in te wisselen.
Uiteindelijk waren we eruit, de heenreis van Amsterdam via Frankfurt naar Orlando, dit was een Lufthansa vlucht in een 747. De terugreis had een goede verbinding, via Houston naar Amsterdam. Eind januari kan erg koud zijn en we wilden niet stranden in Chicago of Washington waar de kans op vertraging of cancellation erg groot is in die periode. We boekten voor de terugreis E+ erbij en we waren min of meer tevreden.

Toen begon het, op de Lufthansa vlucht konden we geen stoelen vastleggen, na een oeverloze discussie legden we ons daar uiteindelijk maar bij neer. Vervolgens ontvingen we wijziging op wijziging, bij de 6e schedule change lieten ze ons via Chicago terugvliegen, de route die we dus absoluut wilden vermijden. We voorzagen een nare reis met misverstanden en daar hadden we geen puf in.
We hebben United uiteindelijk laten weten dat we not amused waren met hun gerommel en hebben de vlucht gecancelled, we kregen ons geld en miles terug. Omdat het een schedule change van de airliner is kun je er kosteloos vanaf. De jacht op goede tickets werd weer geopend en uiteindelijk hebben we gekozen voor Aer Lingus. De overstap is in Dublin, waar we ook door immigrations gaan, rond 6 uur US tijd landen we dan in Orlando. Dit wordt onze eerste vlucht met Aer Lingus.

De villa is dezelfde als vorig jaar, daar zijn we happy mee, strak,  goed ingericht en van alle gemakken voorzien.

De huurauto komt weer van National waar we inmiddels, vanwege onze lange huurperiode vorig jaar en het extraatje in mei, kind aan huis zijn.
We gaan niet voor busjes met treeplankjes , we zijn tevreden met een leuke sedan.
De parken zijn al geheel in Kerstsfeer en we gaan volgende week in alle rust genieten van de kerstshows en de prachtige versieringen.

Net zoals vorig jaar hebben we, samen met Ton en Lidy, een arrangement geboekt voor de Candlelight Processional in Epcot en gaan we luisteren hoe Whoopi Goldberg het aloude verhaal vertelt. Dineren doen we in Italy.

We hebben nog nooit Thanksgiving meegemaakt in Amerika, dat gaan we dit jaar op 27 november doen.

Je snapt natuurlijk wel dat ik vrijdag 28 november, black friday, om 4.00 uur voor een shop lig voor die te gekke aanbiedingen.

Inmiddels komen de mailtjes van Aer Lingus binnen of we toch vooral niet vergeten dat we zaterdag vliegen, 6 inmiddels. Ook National doet nu mee heeft ons op het hart gedrukt om de auto op te halen, we kunnen meteen door naar de garage en een keuze maken.

De herfst heeft zijn intrede gedaan, het is donker, kil en nat. Wij zijn er klaar voor om 84 dagen te gaan genieten van onze overwintering in Florida!