Een stranddag en de thuisreis

Vrijdag hadden we ingepland om aan ons kleurtje te werken en waar kun je dat beter doen dan aan het parelwitte strand Bradenton. In de villa waren stoeltjes, parasol en koelbox aanwezig. De koelbox werd gevuld met gezonde boterhammen en genoeg te drinken. Een paar boeken erbij en op weg.  In Bradenton heb je de public beach met een groot parkeerterrein maar als iets doorrijdt dan heb je voldoende plekken waar je de auto kunt parkeren. Voordeel is dan dat je een heel nagenoeg leeg strand tot je beschikking hebt. Het was overigens geen pretje om als pakezels door het mulle, hete zand te banjeren, we hebben ons dan ook maar heel snel geinstalleerd.

               

De temperatuur van het zeewater was heerlijk, warm maar toch verkoelend.

We hadden een beetje het idee van een schoolreisje, we zaten nog maar net of we wilden een boterhammetje! Had het bammetje in mijn hand en uit het niets kwam een zeemeeuw die een groot stuk van mijn Publix brood met zijn grote snavel weghapte. Dat was schrikken, je realiseert je niet wat er op dat moment gebeurt. Later herhaalde dit zich bij een groepje jonge Amerikanen, hilariteit alom.

                      

Wat een prachtig strand en een kristal heldere Gulf van Mexico, alsof er nooit een oilspill is geweest.

Die Floridiaanse zon is heel fel en dan de weerkaatsing op het witte zand maakt het effect nog wat heftiger. Halverwege de middag zijn we van het strand gegaan want we wilden ons nog even lekker laten verwennen bij de pedi- manicure. Ondanks het smeren en schuilen onder de parasol waren we toch verbrand, maar het kleurtje was in ieder geval gelukt.

Na de verwensessie bij nailstudio was het feestje bijna over en moest aan de terugreis worden gedacht.

In de villa de restjes opgemaakt, de koffers gepakt en nog wat laatste wijntjes gedronken, die fles moest tenslotte leeg nietwaar.

Zaterdagochtend togen we richting Tampa airport, over mijn favoriete brug de Sunshine skyway, ben er iedere keer weer van onder de indruk.

                    

foto van internet

Het was rustig op de luchthaven en voor de vlucht naar Washington kregen we first class seats 1a en 2b. De vlucht was overvol en er werden vrijwilligers gevraagd om een latere vlucht te nemen. No way!

Het was een buitengewoon gezellige vlucht, heerlijk eten en drinken. Leonine zat naast de vice president van Walt Disney on Ice. De ladies hadden een uitermate interessant gesprek en erg veel plezier. Zelfs business cards werden uitgewisseld!

Mijn buurvrouw was een 82-jarige Amerikaanse dame die naar Amsterdam ging om van daaruit een cruise te maken. Zoon en schoondochter waren al in Amsterdam. Nadat ik haar had geholpen haar jas aan te doen, uit te doen en toch maar weer aan want ‘het was frisjes’, toonde ze me een tijdschrift met daarin een foto van 2 katten en ze vertelde dat deze zo op die van haar leken. Ze woonde in Sun city in Florida en was daar heel gelukkig. Haar man was 3 jaar geleden overleden en haar zoon en schoondochter wilden nu dat ze bij hen zou komen wonen in Cleveland, Ohio zodat ze voor haar konden zorgen. Maar haar katten konden niet mee omdat zij een hond hadden. Eigenlijk wilde ze Florida helemaal niet uit, ze woonde er al 52 jaar. In Ohio was het koud en ze vermoedde dat ze dan nooit meer buiten zou komen. Wat een triest verhaal. Het was een leuke dame met twinkeloogjes, een gezellige knot met daarin een mooie witte strik. Gedurende de vlucht dronk ze 4 koppen zwarte koffie met Bailey’s, dat was tegen de kou, zei ze!  Ik vraag me af of ze echt naar Ohio gaat verhuizen.

De vlucht van Tampa naar Washington was vertraagd en in Washington moeten we van het ene uiterste van de concours naar het andere uiterste  lopen. Het boarden was al begonnen, we konden zo instappen. De vlucht van Washington naar Amsterdam was zoals gewoonlijk, zure flight attendants, chicken of pasta waarvan de pasta echt verbrand tegen het plastic zat geplakt en warme witte wijn. Gelukkig hadden we wind mee en waren we binnen 7 uur de plas over. Het ‘ontbijt’ lieten we voor wat het was. Een broodje zaagsel en een bakje chemische yoghurt.

                    

                             Foto van internet

Hubby stond ons op te wachten en de A4 was leeg op zaterdagochtend zodat we om 8.30 uur thuis waren.

We kunnen terugkijken op weer een supervakantie met toch als hoogtepunt het bezoek aan het Witte Huis. Maar ook Capitol Hill en Arlington zijn heel bijzonder en een absolute aanrader.

In Miami hebben we genoten van de boot- en bustour, Little Havanna en het bruisende leven in South Beach.

Aan de Gulfcoast was het zoals altijd buitengewoon relaxed, we hebben gelezen, lui in de zon gelegen, geshopt, gelachen, heerlijk gegeten en gedronken enz. enz. Fijne villa met veel ruimte en alles aanwezig.

Ik wil graag iedereen bedanken voor het meelezen en de leuke reacties, ook namens Leonine, het is heerlijk om die ‘s morgens als eerste te bekijken. 

De volgende Florida reis staat gepland, op 16 december gaan hubby en ik weer richting Orlando. Dat wordt voor ons een bijzondere reis, daar zal ik later dit jaar op terugkomen.

De komende tijd gaan velen weer de plas over en ga ik van jullie verhalen genieten.

Iedereen een heel fijne vakantie!

Siesta Key en meer…

Allereerst een reactie op de reactie van Mattrob vanwege een verkeerde weergave van de omrekening kilometers --> miles: nu begrijpen we waarom iedereen naar ons toeterde en ons boos inhaalde ;-) .

@Jessica: hotel Casablanca is niet zo geweldig, de ligging is goed, op het strand, afstand met de auto naar South beach is 10 minuten. De kamers hebben 2 2=persoonsbedden, een kitchenette en een soort eethoek, dus ruimte genoeg, maar het hotel is wat verwaarloosd. Uitsluitend valetparking a $ 17,— per dag.

Het is nog steeds fantastisch weer, het wordt wel warmer maar de humidty blijft laag zodat het heel aangenaam is.

Vandaag hebben we na ons ochtendritueel en de poolsessie een rit gemaakt via Bradenton beach, Holmes Beach naar Siesta Key. Wat een fantastische parelwitte stranden en heel rustig.

We passeerden geweldige mansions, in dit prachtige stukje Florida wonen kennelijk de zeer gefortuneerden.

Sarasota en omgeving is de moeite van een bezoek waard. Op de boulevard staat dit metershoge unconditional surrender kiss statue, een matroos die een verpleegkundige kust, symbool voor het einde van de 2e wereld oorlog. Het beeld en de symboliek zijn nogal omstreden. Toch leuk om te zien.

foto van internet

Inmiddels was het ver na lunchtijd en zijn we neergestreken bij een gezellig tentje in Siesta Key waar we heerlijk buiten hebben gegeten.

Morgen is ons laatste dag, we hebben grote beachplannen, het bruin moet nog een forse boost krijgen.

 

Morgen laten we ons na het strand nog heerlijk verwennen bij de mani- en pedicure zodat de nagels er in ieder geval goed uitzien. In de avond volgt het pakken van de koffers.  Het was een fantastische vakantie met veel aktie in Washington en Miami en nu het heerlijke relaxen aan die geweldige Gulfcoast.

Zaterdag vliegen we vanaf Tampa weer terug naar Nederland en zondag staan we weer op Schiphol.

Omdat we moeten pakken en nog willen genieten van een uitgebreide maaltijd met een fijn glas wijn komt het volgende verslag uit Nederland. We hebben gezien dat het zondagochtend 14 graden is. Dat wordt wennen.

Sleeze and dirt …

De afgelopen twee dagen staan de tv-zenders bol van het laatste ‘hot’ news: de scheiding van Arnold S. en Maria Sh. Wij hebben net onze carbage – keurig gescheiden – aan de straat gezet maar gelukkig zonder enige media coverage. Het is bepaald een circus, de scheiding van dit echtpaar. Ze verzoeken vooral om terughoudendheid van de pers maar het lijkt er op alsof ze die zelf wél zoeken. Maria Sh. staat waarschijnlijk centraal

in de laatste uitzending van de Oprah W-show. En die show is bepaald een fenomeen op zich!

Wij houden ons bezig met andere fenomenen zoals het (terug-)vinden van het allerlekkerste ijs dat we ooit bij een ‘suup’ –Publix, Winndixie, Sweetbay – hadden gekocht. Het bleek Premium vanilla with chocolate chips and cookie dough van Publix te zijn (na raadpleging van de oude blog van Sonja). Héérlijk: een absoluut fenomeen en aanrader. Net als onze ontbijten, (soms) lunches en (meestal) diners in de villa’s waar we verblijven. ‘Buiten de deur eten’ is leuk en easy maar zelf aan de slag is minstens zo leuk (en gezond?). Onze borrelhapjes zijn bepaald ook een fenomeen, naast onze home made ontbijten (Son), poolside lunches (Léo) en in-house diners( combi); we snappen dat jullie ons op ons woord moeten geloven;-)! Gisteren hebben we genoten van een heerlijke dag ‘by the pool’. Fenomeen: we moesten niets en mochten van alles. That’s life! Nog wel ff geshopt einde middag en tickets voor de Lottery   gescoord – want je weet maar nooit …. Vanmorgen weer een rustige start. Vroeg in de middag naar Ellenton Premium Outlets. De nodige miles in de benen en –uiteindelijk – bij Hilfiger gescoord. Nieuw fenomeen: the outlets aren’t what they used to be, als je het ons vraagt. Weer ‘thuis’ en na ons diner was dit het dessert samen met een paar bolletjes ‘Premium vanilla with chocolate chips and cookie dough’. Het vervolg sleeze and dirt zal voor een groot gedeelte ongetwijfeld gericht zijn op de nieuwe presidentsverkiezingen in 2012. Het begin is er …

Sarasota

 

We zijn blij dat we internetverbinding hebben, het is toch wel afzien als je dat moet ontberen. Alhoewel het ook een andere kant heeft. Onze voorlaatste update hebben we geplaatst bij Mac Donald en daar onze eerste Mac Flurry gegeten. De jongen vroeg ons welke smaak we wilden: ‘oreoememsorreesins’, we hadden geen idee waar hij het over had. Hij heeft het een aantal malen moeten herhalen totdat we begrepen dat we konden kiezen uit: Oreo, M&M’s or raisins. Lekker hoor zo’n caloriebom.

We blijven nu ook op de hoogte van het breaking news in Nederland: de drie J’s gaan niet naar het songfestival.

In Amerika blijft het news maar doorkomen: Donald Trump stelt zich toch niet verkiesbaar voor het presidentschap (opluchting). De IMF baas Strauss Kahn heeft kennelijk zijn driften niet kunnen beheersen en wilde zich uitleven op een kamermeisje.

Gisteren was de lancering van de Endavour, we hebben natuurlijk gekeken en hebben ook buiten de (hier onbewolkte) hemel afgespeurd, helaas niets gezien.

De villa heeft telefoon, we worden regelmatig gebeld met ondefinieerbare aanbiedingen. Het meest vreemde telefoontje was de vraag of we een donkey konden stallen voor 100 dollar?? Het wordt tijd dat ze een ‘belmeniet’ systeem invoeren,

Onze huurauto heeft een snelheidsmeter in kilometers, we zijn dus vaak aan het rekenen, hoe hard rijden we nu, xx x 1.6, vreemd hoor. De autoradio heeft een display met Duitse tekst, we kijken er zo min mogelijk naar. Nee, zowel de snelheidsmeter als de radio zijn niet om te zetten.

Op de TV hebben we gekeken naar The Voice, de twee allerlaatste afleveringen van Desperate housewives en Dancing with the stars.

Het weer is geweldig, we hebben koufront met heerlijke temperaturen, 26 graden en een lage humidity.

We hebben het Ringling museum in Sarasota bezocht, dit is een echte aanrader. Een prachtig in Venetiaanse stijl opgetrokken estate met prachtige schilderijen en andere kunstwerken.

Een fantastische rozentuin.

Je kunt hier een paar uur goed vertoeven.

Vervolgens door naar Lido beach, Armands circle, waar we heerlijk hebben gelunched. De shops zijn heel exclusief, je hebt er een platinum credit card nodig.

Via de Mall en de Walmart zijn we teruggereden naar de villa waar Léonine heerlijk, gezond heeft gekookt en we daarna lui naar de TV hebben gekeken.

Shopping en sightseeing

We hebben WiFi! en kunnen dus onbeperkt aan de slag met blog en google en whatever.

Na een ‘rustdag’ gaan we meestal voor een (meer) actieve dag die deze keer bestond uit het verkennen van een voor onze nieuwe omgeving. Zowel qua bezienswaardigheden als qua natuur en natuurlijk shopping ;-)! En dat laatste als eerste; we hebben nog geen mall met ons bezoek verblijd. Geen camera’s mee en dat bleek later een beetje dom ….. In de de Soto Mall waren wij ‘in the mood’ maar de shops helaas niet. Dus door naar Anna Maria Island – dat zo bleek haar 100-jarig bestaan viert. (Uiteraard foto internet, haha!) Met de nodige festiviteiten en gezellig druk. Kleurige, fleurige huizen – laagbouw! – waarvan er de nodige te koop staan. We zouden zo maar verleid kunnen worden. Dat werden we zeker door een eethuisje op een pier in de zee. Ons late lunchadres besloten we. Heerlijke lunch in aanwezigheid van manatees (met dank aan internet) zwemmend, nou ja ze bewogen zich voort, rond dit prima adres. Inderdaad, camera was leuk geweest. Dit Island is een bezoek van een hele dag zeker waard dus hier komen we terug. Helaas diende de beloofde weeromslag zich later in de middag aan dus een alternatief programma: tweede shoppoging. De forecast klopte: een echt stevige isolated thunderstorm. Buiten én binnen! Lekker gescoord mogen we wel zeggen. Na de Publix – onze favoriete supermarkt – met ‘wagen volgeladen’ op weg naar huis. We hebben we Amerikaanse economie weer een kleine injectie gegeven. De weersverwachting voor morgen: zonnig en circa 29 graden. Een ‘rustdag’ dus en waarschijnlijk weinig te melden.

Rust, rust, rust ...

Omdat we het enorm druk hebben met vakantie vieren lopen we hopeloos achter met het blog, maar we gaan een nu een inhaalslag maken. Donderdagochtend zijn we vertrokken richting Bradenton. We beschikken nog steeds niet over een TomTom noch Sunpass. Het was dus een uitdaging om de onbemande tollwegen te vermijden en met de kaart in de hand op de I75 te komen. Het lukte probleemloos en we koersten al snel over Alligator alley. Degenen die deze weg al hebben gereden weten dat dit saaiheid troef is, kaarsrechte weg door de Everglades. Niets te zien en aan beide kanten hekken zodat de alligators de snelweg niet op kunnen kruipen. Als je dit blog leest tijdens het ontbijt of terwijl je lekker aan het snoepen bent, dan even niet verder lezen. Op een gegeven moment hoorden we ‘plop’ tegen de voorruit en dat versnelde in een onafgebroken ‘geplop’. Dit bleken grote zwermen zwarte insecten te zijn die te pletter sloegen tegen de voorruit. Omdat het zo warm is verdroogt dat ook meteen, dus het water van de ruitensproeier hielp niet, integendeel. Op het moment dat we de Alley verlieten zijn we zo snel mogelijk gaan tanken zodat we ook meteen de voorruit konden schoonmaken. Het was een slagveld, je kon er nauwelijks doorheen kijken, over de bumper en koplampen zal ik het maar niet hebben. Op het moment dat we met het emmertje water aan de slag wilden gaan, riep een Amerikaan lachend: ‘ladies, you need a scraper for that’.  We hebben het maar laten zitten en vervolgenden onze weg naar de villa.
De villa is mooi,  4 slaapkamers, 3 badkamers, 2 huiskamers, lekkere pool, alles erop en eraan.
                                                                            

Behalve één heel belangrijk item: Wifi.  De villa beschikt niet over wifi en dat is een forse tegenvaller. Op de site wordt gemeld dat het aanwezig is, daar hebben we uiteraard ook op geselecteerd. We willen bloggen, reacties lezen, mailen met het thuisfront enz.  We hebben contact opgenomen met de eigenaar maar nog geen reactie ontvangen. We gaan niet verklappen hoe we onze blogs (via Livewriter) het www opsturen. Misschien heb je een idee, maar het is wel zeer tegen ons principes.
‘s Middags hebben we bij de Walmart de nodige inkopen gedaan zodat de koelkast tot de nok toe is gevuld met veel verse gezonde dingen maar ook heel ongezonde caloriebommen waar we vreselijk van gaan genieten.
Na al het gesjouw in DC en Miami is het heerlijk om relaxt in een villa te genieten. We hebben 6 dagen uit koffers geleefd en nu hangt alles zo voor het pakken in de inloopkasten.
Vrijdag hadden we wilde plannen, daar is niets van terechtgekomen. Het is een ultieme luierdag geworden, hangend bij de pool, lezen, zonnen, eten, zwemmen, gewoon helemaal niets, heerlijk.

Miami inside out, upside down

We werden wakker in een fog free Miami waar de zon niet werd gehinderd door wat dan ook. Da’s mooi maar houdt ook in dat activiteiten daar op aangepast moeten worden. Met temperaturen rond de mid thirthies, sjouw je echt niet voor je lol door down town en de (betere buiten-)wijken van Miami. Dus sowieso een boottocht! Op naar de Bayside waar we onmiddellijk in de nek werden gesprongen door een dame die uiteraard dé aanbieding van de dag voor ons had nl. een combitour: bus en boot. En ook in die volgorde. Dat hadden wij anders gepland dus op voorwaarde dat we eerst met de boot en vervolgens rond één uur de twee uur durende bustour (cool aircootje op het heetst van de dag) gingen maken, gingen we d’r voor. Maar de aloude kloof tussen ‘sales’ en ‘logistiek’ blijkt niet aan continenten gebonden. Buschauffeur na buschauffeur na buschauffeur vertelde ons dat we éérst de bustour en dan … Niet dus, we zaten om 10.30 uur op de boot waarop we wilden zitten! Leuke tour met goede uitleg over de historie en uiteraard de bezienswaardigheden. Je knipt wat af op zo’n boot! Vooral véél skyline!! Maar ook – natuurlijk - de plaatsen waar de rich and famous wonen. Miami mag/mocht zich verheugen in de belangstelling van o.a. Agassi, Boris Becker, Gloria Estefan, Oprah Winfrey, Julio Iglesias, Liz Taylor –heeft cadeautje van Michel Jackson, een konijn, in d’r tuin staan- en moguls die veel geld hebben verdiend en daarvoor dan een optrekje van zo‘n slordige 58 mio dollaries laten bouwen. De palmen komen uit Zuid-Afrika en kosten US $ 10.000 per stuk – totaal 32 exemplaren geplant. ‘t Is maar dat je het ff weet!

Het briesje aan boord was zalig en voor we het wisten zaten de 90 minuten er al weer op. Na de lunch gingen we voor het tweede bedrijf: de bustour. Erg leuk om gedaan te hebben, je komt toch op plaatsen die je normaal gesproken niet snel zult bezoeken. Zoals het fraaie door Mr. Merrick ontwikkelde Coral Gables Deed ons denken aan Carmel - California. Beschikt over een unieke Venetian pool. Doet denken aan onze eigen lokale natuur zwembaden. Klinkt alleen wel ff iets anders! Ook Little Havana was één van de stops. De Cubanen verbinden de haan aan geluk dus bij binnenkomst en all over Little Havana vind je

‘haantjes’. Dit is een dierlijke uitvoering, andere zijn ook voor handen!Druk, gezellig en kleurig is het beeld wat je krijgt als je over de Calle Ocho (achtste straat) wandelt. Domino is het favoriete spel van de Cubaanse bevolking. Dat blijkt ook uit dit fraaie mozaïek tegenover een domino hot spot – gemiddelde leeftijd spelers naar schatting 65+.

We hebben volop genoten van deze tour en ontdekten bij terugkeer naar ons vertrekpunt dat Safaritours, that’s the name of the tours, je afhaalt bij welk hotel dan ook. Aanrader dus!

En hopelijk hebben jullie dan onze gids want dat was er één uit duizend! Hij sprak met armen en benen en wij genoten met name van zijn Spaanse uitleg: zeer gepassioneerd en erg beeldend. Mede dankzij hem gingen we met meer beeld bij Miami dan we hadden, richting ons hotel. En als je dan centrum Miami dit plaatje ziet, dan kan dat er ook nog wel bij. Dit is een ietwat bescheidener area dan de eilanden maar mét aanlegplaats voor je boot. We gaven voor de laatste keer onze autosleutels aan de bell boy want morgen rijden we via Alligator Alley naar de villa in Bradenton.

Miami beach

 

Allereerst bedankt voor alle reacties, heel leuk om die te lezen. Bloggen is leuk om te doen, maar het vergt best veel tijd. Dus we hebben het volgende besloten: we gaan de taken verdelen, (het lijkt wel werk ;=)).  We doen het om de beurt en daar zijn we gisteren mee gestart. Léonine heeft gisteren het verslag geschreven en vandaag is het  mijn beurt. 

Eerst nog even terug naar het bezoek aan het WH afgelopen zaterdag, we hebben eindelijk de twee foto’s vanaf de smartphone kunnen downloaden.

Ook nog even terug naar gisteren waar we op Miami Airport de auto bij Dollar hebben opgehaald, we konden kiezen uit de rij Full Size, ongebruikelijk voor Dollar. Het is een grijze Chevrolet Malibu geworden.

 

De parkeergarage stond vol met Grand Marquis, maar met een benzineprijs van $4,19 hebben we die links laten liggen.

Het prepaid tolsysteem bij Dollar kost $ 39,95 en we hebben vriendelijk bedankt. Veel tolwegen accepteren geen cash en de tolpoortjes zijn onbemand. Je kunt echter zonder een tolweg naar Miami beach. We moesten het doen  met een wegenkaart, op zich weer een uitdaging, maar het verliep zonder problemen. Het Amerikaanse SD kaartje heeft het, volgens de (non)service afdeling van TT begeven en ik moet maar een nieuwe kopen. Bij de Walmart staan GPS’en te kust en te keur onder de prijs van een kaartje.

Het hotel ligt aan het strand, ruime kamer met een kitchenette en eethoek. We zijn hier slechts drie dagen, donderdag gaan we door naar de villa aan de Gulfcoast. 

Vanmorgen zijn we heel rustig gestart, DC zit nog in de benen en we hadden geen plannen.

In Naples was een enorme wildfire en de wind bracht veel rook richting Miami, heel bizar, alles was heiig en je rook een sterke brandlucht.

Eerst lekker uitgebreid ontbeten bij de Ihop.

Daarna met de auto richting Biscayne Bay. rachtig natuurpark en heel mooie stranden, Biscayne park is beschermd natuurgebied.

We moeten nog wel even wennen aan de Floridiaanse temperaturen (wat is het heet) en hebben een poosje lekker met de voeten in het water gehangen. Je hebt prachtig zicht op de skyline van Miami, gisteren was die jammer genoeg heiig vanwege de rook.

     

We zijn teruggereden via South Beach, Art Deco district, Ocean drive, waar om vier uur ‘s middags de young and happy few al fors aan de Margarita’s en ander lekkers zat.

Woensdag hebben we een vol programma waar we nu al naar uitkijken.

Tot morgen.

Goodbye Washington, hello Miami

Tja d’r is een tijd van komen en …. jullie raden het vast al. Maar uiteraard pas na onze Capitol-tour. Dineren in ons hotel bevalt goed, ontbijten idem dito. Het kost iets maar daar heb je dan ook wat voor ;-). Na ‘de bodem te hebben gelegd’ voor weer een actieve dag, te voet op weg naar onze laatste toeristische bestemming in deze boeiende stad. Een paar wetenswaardigheden: de koepel lijkt van marmer maar is gemaakt van gietijzer (totaal gewicht 8,909,200 USA pounds). De inauguratie van presidenten vindt plaats aan de achterzijde: boven het fontein wordt een platform gebouwd waardoor het geheel een soort van onherkenbaar wordt. Nadere bijzonderheden: Capitol.
De tekst op het statue of freedom luidt: ‘E pluribus unum’ ergo ‘out of many, one’.



De binnenzijde? Bijgaand dus!

De buitenzijde van de dôme is wereldwijd bekend.

Dit is het normale plaatje van de achterzijde. Bij inauguraties wordt het ground floor level (waar het fontein staat) dus ‘volgebouwd’.
Na onze wandeling via de achterzijde naar de voorzijde van het gebouw mochten we aansluiten in de rij voor weer een security check. Die verliep smooth en onze tour door dit fraaie huis kon starten. Weinig fotomogelijkheden maar waar het kon …. grepen we onze kans.




Ooit geweten dat het origineel van de Declaration of Independence niet geheel foutloos was geschreven? In the Capitol hangt het eerste exemplaar van een kopie waarin geen fout te vinden is!
Na een interessante tour met als extraatje nog een bezoek aan the House of Representatives, togen we hotelwaarts.
Het was tijd voor de shuttle naar de luchthaven en onze reis naar de volgende bestemming ‘the American Riviera’ want zo noemen de Amerikanen Miami Beach.
De vlucht verliep voorspoedig, onze auto stond klaar bij Dollar en het nieuwe toll system heeft ons voorlopig niet in de problemen gebracht!

Miami, here we come!!

Mileage plus, maar dan anders...

 

Vanochtend lazen we ons blog van gisteren nog eens door en zagen nogal wat slordigheidjes. Dat komt ervan als je ‘s avonds, nog wat last van jetlag en een glas wijn naast je nog even wil bloggen. 

Zondagochtend weer vroeg uit de veren en op de trolley gehopt richting Georgetown voor een hernieuwde kennismaking. In de trolley zaten een aantal tieners die toen we uitstapten riepen, ‘you should try the

Georgetown cupcakes, they are delicious.

Tijdens onze wandeling door dit mooie stukje DC kwamen we de winkel tegen, er stond een rij wachtenden en dat prikkelde onze nieuwsgierigheid en we zijn aangesloten.

Je krijgt in de rij alvast een ‘menu’ zodat je je keuze kunt maken. We hebben  onze lusten gebotvierd op de zogenaamde Lava Fudge; als je erin bijt komt er een ‘explosie van chocolade vrij’: overheerlijk!

We hebben deze keer het riverside gedeelte uitgebreid verkend. En dan ben je in Amerika, komen we notabene een trekschuit tegen tijdens onze ‘canal-omzwervingen’.

Volgende stop na Georgetown: the Old Post Office Tower én the National Mall.

De eerste omdat het uitzicht, zo vertelde de trolley driver,

vanaf deze toren minstens zo goed is als vanaf het Washington Monument. Geen woord van gelogen. Fraaie uitzichten zowel binnen als buiten. Naast de gebruikelijke plaatjes ook maar een shot van deze wel zeer bijzonder gelegen terrasjes.

 

We vonden het inmiddels wel tijd om een bezoek te brengen aan een paar musea, het aanbod is dankzij Mr. Smithson, indrukwekkend. Alle musea zijn gratis, ongekend. We moesten een keuze maken gezien tijd én de staat van onze benenwagens die er wederom de nodige miles op hadden zitten. We hebben genoten van o.a. de tentoonstelling van de beste natuurfoto’s in het

National history museum, ongelooflijk mooi.

Zeg nou zelf, terechte winnaar toch?

In de National gallery of art is o.a. een tentoonstelling van de avondjurken, juwelen en acccessoires die de first ladies hebben gedragen tijdens de diverse inaugurational balls en galadiners. Mrs.Taft, zo leerden wij, was de initiatiefneemster voor deze collectie. Leuk om te zien!

 

Daarna óp naar het hotel. We hebben heerlijk gedineerd in ‘Article one’ het restaurant in het hotel. Onze voeten verdienden een welverdiende break want morgen hebben we, voor we naar Miami vliegen, nog een tour in het Capitol!

Een indrukwekkende dag

Weer een stralende dag. Vanmorgen zijn we op de Hop on – hop off trolley gestapt en richting Witte Huis gegaan.

 

Bij de ingang is een strenge controle, er zijn lijsten waarop de namen van de bezoekers staan vermeld. Je toont je paspoort en na verificatie kun je door. De gegevens van Léonine klopten niet met de lijst, haar achternaam is voor Amerikanen nauwelijks uit spreken en lastig op te schrijven. We werden beiden apart gezet en er werd een check op haar paspoort gegevens gedaan. We moesten zo’n 20 minuten binnen hekken wachten. Uiteindelijk werd ze gecleared en konden we, na een uitgebreide security check beginnen met de tour. Je loopt door de gangen met aan de wanden veel familiefoto’s van presidenten. Vervolgens ga je langs de kamers die regelmatig door de president en de first lady worden gebruikt. De Green room voor recepties, de Red room voor kleine(re) recepties, deze kamer is de favoriete kamer van de first ladies.

De Blue room wordt gebruik voor de ontvangst van gasten en daar wordt ook de jaarlijkse kerstboom opgetuigd. De state dining room heeft verder geen uitleg nodig… of toch? In de Eastroom waar onder andere de persconferenties worden gegeven, hier heeft ook JFK opgebaard gelegen.  De kamers lijken b.v. op TV ruimer dan in werkelijkheid. Maar hebben zeker ieder hun eigen charme. 

De President en zijn vrouw hadden verplichtingen elders en de kids waren naar een soccergame. Buiten mocht er eindelijk gefotografeerd worden maar helaas deze foto’s gemaakt met de smartphone krijgen we niet ge-upload, die volgen later.

We vonden het een bijzondere ervaring en zijn blij dat we de kans kregen dit mee te maken.

Hoge nood had zich inmiddels aangediend dus wij vielen terug op onze oude aan te raden strategie. Selecteer een 5 sterren hotel, loop naar binnen met de air van een een gast en loop zelfbewust naar de restrooms. Onze ervaring: niemand vraagt wat je komt doen en je maakt gebruik van altijd schone en meer of minder luxe toiletten.

Vervolgens moesten we terug naar ons hotel om de camera’s op te halen en zijn we weer op de trolley gestapt.

Wij vonden die trolley een goede deal, je betaalt $ 35,—p/p en je kunt er dan 2 dagen gebruik van maken.

 

Een aantal jaren geleden wilden we Arlington bezoeken, dat is toen niet gelukt en deze keer wel.

Hier ligt ook President John F. Kennedy begraven.

We vroegen ons af waarom hij wel en een aantal andere presidenten niet op Arlington zijn begraven. We kregen het antwoord ter plekke, bij een eerder bezoek aan deze begraafplaats verzuchtte hij uitkijkend over de graven en in de richting Lincoln memorial: ‘ik zou hier voor eeuwig willen blijven’

en aldus geschiedde. Zijn vrouw Jacky ligt naast hem en zijn broers liggen in de naaste omgeving.

De klim naar Arlington house is inspannend maar meer dan de moeite waard.

Na onze ‘afdaling’ klommen we weer aan boord van de Trolley om richting hotel te gaan. Ons eindpunt zou Union station zijn maar de buschauffeur was zo vriendelijk om ons op de hoek bij het Hyatt af te zetten.

Onze pootjes waardeerden dat zeer want die hadden er behoorlijk wat miles opzitten.

Morgen gaan we naar Georgetown en willen we verschillende musea bezoeken. 

Back to the US of A

Vrijdag zijn we op tijd vertrokken en op Schiphol konden we weer heerlijk de rijen voorbij en bij de premier balie inchecken. Léonine heeft nu de Premier status. Hoopvol vroegen we de United medewerkster of er nog een kans op upgrade inzat, ze vertelde dat BC en 1st overbooked waren en een aantal reizigers ‘gedowngraded’ zouden worden. We wensten haar sterkte en gingen richting koffie en thee. In hal 3 is een enorme verbouwing aan de gang en het is er rommelig. Aan de gate verliep de security check aanvankelijk voorspoedig tot een Amerikaanse dame wiens belongings net voor die van ons door de X-ray machine gingen, ineens uitriep dat ze geld miste. Verwarring alom want waar zou dat gebeurd moeten zijn? Kennelijk in de X-ray … ja, ja … Ze maakte behoorlijk stampij en hield alles op. Uiteindelijk werd de manager erbij geroepen die het gelukkig snel en adequaat afhandelde.

We hadden helaas vertraging maar desondanks vormde zich al een uur voor boarding indrukwekkende rijen in de boardingarea.

 

Indeling in seating areas werkt op papier goed maar aan verzoeken om vooral te blijven te zitten tot jouw area wordt omgeroepen, wordt niet of nauwelijks gehoor gegeven. Onze vlucht verliep goed in lekkere E+ stoelen. Bij het boarden loop je door de BC en daar grapte Léonine met de purser over de ‘tempting’ champagne. Guess what, hij kwam ons even later 2 glazen brengen! In Washinghton in plaats van door naar ‘transfers’, door naar ‘arrivals’, waar ons geduld toch wel wat  op de proef werd gesteld. Uiteindelijk naar de supershuttle die ons naar DC bracht. We hebben een mooi hotel, alles erop en aan, Starbucks in house én aan de overkant, dus dat zit wel snor. We kijken uit op het Capitol en zitten op steenworp afstand van Union Station.

  

Stukje gewandeld en uiteindelijk bij een basic tentje, eenvoudig maar heerlijk gegeten en een  biertje! erbij genomen. Op de kamer aan de wijn en op de dumbostand naar de televisie gekeken. We moesten van onszelf wakker blijven tot minimaal 22.00 uur. Dat is gelukt maar doorslapen was niet echt een succes. Een aantal keren wakker en om 5 uur de tv aangezet en dus op de good old ‘kletsstand’. Onderwerpen te over en never a dull moment.

Net lekker ontbeten en we gaan ons nu voorbereiden op ons bezoek aan het Witte Huis.