De laatste week voor het vertrek naar huis was wat onrustig. We deden een laatste shoppingronde. Natuurlijk stond Seaworld nog op het programma. Daar genoten we zoals altijd van het park en de dieren. Het park was vergeven van de Braziliaanse tieners, maar het lijkt of ze instructie hebben gekregen, ze zijn wat rustiger, dringen niet zo voor en zeggen zelfs ‘excuse me’ als ze op je tenen trappen.
De shows waren werkelijk bomvol, dat komt de sfeer wel ten goede.
We zijn naar Busch Gardens geweest voor een show van The Diamonds, we hadden er nog nooit van gehoord en wat ons betreft laten we dat zo. Het waren weliswaar professionals die een gelikte show neerzetten, in prachtige diamond schitterende outfits, maar het was té gedateerd. Ze hadden overigens genoeg fans want de zaal brulde mee met songs waar wij nog nooit van hadden gehoord.
We hebben nog heerlijk door het park gelopen en genoten ...
Sneller dan verwacht was daar de inpakdag, we vroegen ons werkelijk af hoe alles in de koffers zou passen. We besloten een aantal kledingstukken naar de Salvation Armee te brengen, dat gaf weer wat ruimte. We kregen het voor elkaar en bleven keurig onder het voorgeschreven gewicht.
Vrijdagavond zijn we voor afscheidsdiner gaan eten in The Red Lobster. Dat was op zijn minst een bijzondere ervaring. We werden direct naar een booth gebracht en de menukaarten werden bij ons neergelegd. Normaal gesproken komt dan de waiter/waitress, stelt zich voor en vraagt wat je wilt drinken. Iedereen rende ons voorbij maar niemand vroeg wat. Na een minuut of tien vroegen we een voorbijrennende waitress of iemand ons zou bedienen. Het meisje schrok zichtbaar en vroeg of niemand nog bij ons was geweest. Wij gaven een ontkennend antwoord en zij verontschuldigde zich en nam de bestelling op voor de drankjes en ook meteen voor het eten want we hadden zoveel tijd gehad dat we onze keuze hadden bepaald. De manager kwam aan onze tafel en ook hij verontschuldigde zich voor de vertraging, hij zou persoonlijk voor ons zorgen want dit had nooit mogen gebeuren. Nou prima, ons eten kwam en we keken enigszins verrast naar onze borden, we kregen beiden niet wat we hadden besteld. De manager liep langs en vroeg of alles naar wens was, nou … we hadden wel vreemde gerechten gekregen. Hij nam beide borden mee en na enige tijd kwam uiteindelijk ons bestelde eten. Wederom met uitputtende verontschuldigingen. We hebben bijna een jaar de tijd om te bedenken of we daar nog gaan eten
Zaterdag hebben we afscheid genomen van Anna en Rudy en in de middag reden we naar de luchthaven voor onze vlucht naar Dublin. Ik had vrijdagavond ingecheckt en was zo blij dat ik twee stoelen, op het rijtje van vier, kon vastleggen achter de bulkhead. Tot onze stomme verbazing was het echter een rijtje van drie stoelen, er stonden 4 nummers boven maar er waren echt 3 seats. Op één van de stoelen zat een jonge moeder met een krijsende baby. Ze zei dat een babymandje aan de bulkhead zou worden bevestigd en die zou tot halverwege de middelste stoel komen en dus nagenoeg op je schoot. We konden gelukkig ruilen en de baby heeft de gehele vlucht gehuild. In Dublin ging de overstap prima en binnen no time waren we in Amsterdam. De taxi was er en vliegensvlug waren we thuis.
We kunnen terugkijken op drie heerlijke maanden, we genoten van de zon, de parken, gezellig gezelschap en alles was het heerlijke Florida te bieden heeft. We voelen ons bevoorrecht om zo lang daar te verblijven, de tijd is voorbij gevlogen.
Ik wil jullie bedanken voor het meelezen, de leuke reacties op het blog of Facebook. Dit was mijn laatste reisverslag, ik heb er altijd veel plezier aan beleefd om de belevenissen op te schrijven en ik lees ze ook regelmatig terug. Maar ik ga er nu mee stoppen, drie maanden Florida is toch anders dan drie weken. Alles is al eens beschreven, soms doen we gewoon helemaal niets en dan valt er weinig te vertellen.
Nu is het tijd om te gaan genieten van jullie reisverslagen, ik wens iedereen een fijne februari-, voorjaars-, zomer-, herst- of kerstvakantie, geniet ervan!
