maandag 21 mei 2012

Galveston en de thuisreis

De rit van Corpus Christi naar Galveston verliep vlekkeloos en in de middag kwamen we aan bij het Best Western beach front inn. Een prima hotel op een uitstekende lokatie, aan het strand, supermarkt en restaurants op loopafstand. Dit was het enige hotel dat niet via Priceline was geboekt (we konden het niet meer cancellen).

We zouden hier 6 nachten verblijven en voor het eerst hebben we onze koffers uitgepakt. Dat is wel lastig bij een rondreis, je leeft eigenlijk uit je koffer en dat wordt, tenminste bij mij, toch zo’n puinhoop.

Wij hadden gezien dat in Moody Gardens de tentoonstelling Bodies revealed plaatsvond en we besloten om die te gaan bekijken. Aanvankelijk toch wat terughoudend, hoe eng is dit, het is helemaal niet eng maar bijzonder interessant. Dit zegt Wikipedia:

“Deze tentoonstelling bestaat uit vijfentwintig geconserverveerde (geplastineerde) lichamen die in een bepaalde houding zijn neergezet en daarnaast uit tweehonderdzestig opengewerkte en geplastineerde onderdelen van het menselijk lichaam”.

GS Bodies

GS Bodies (2)

Als je alle organen, botjes e.d. ziet, sommige niet groter dan een mm dan kun je begrijpen wat er allemaal mis kan gaan in het menselijk lichaam en hoe lastig het is om oorzaken te achterhalen.

Het was niet toegestaan om te fotograferen, op internet kun je veel afbeeldingen vinden, die vond ik te expliciet voor dit vrolijke reisverslag.

Moody Gardens is prachtig gelegen aan de Golf van Mexico en je kunt er heerlijk wandelen, de Rainforest Pyramid bezoeken en de Penquin encounter. 

In Galveston hebben we de (gratis) Ferry genomen naar Crystal beach, een ander eiland en hier vind je de mooiste beach houses. Op de ferry raakten we in gesprek met een echtpaar en hun dochtertje, ze vroegen wat we in Texas deden, hoe we het vonden enz. We hadden een heel gezellig praatje en ze vertelden dat ze op weg waren naar hun beach house.

Ferry to Galveston Island

We namen vriendelijk afscheid, de ferry dokte en wij wachtten totdat wij van boord konden. Plotseling riep de vrouw ons en vroeg of we zin hadden om hun beach house te bekijken. Dat hadden we wel en we stapten in hun auto en reden naar hun huis.

Dit soort huizen zie je veel op Crystal beach:

beachhouse Galveston

We kwamen bij hun beach house aan en wat een geweldig huis, we keken onze ogen uit.

Omdat we helaas geen goede foto’s hebben en het ook te huur wordt aangeboden hierbij de link naar het huis.

We hebben een gezellig uurtje doorgebracht, een heerlijke frisdrank gedronken en uiteindelijk heeft de vrouw des huizes ons weer terug naar de ferry gebracht.

In Galveston is in 2008 Hurricane Ike aan land gekomen en heeft daar gigantisch huisgehouden. Crystal beach is nagenoeg met de grond gelijk gemaakt. Inmiddels is bijna alles herbouwd maar hier en daar zie je nog de gevolgen van deze desastreuze hurricane.

Als je ooit in Galveston komt dan kun je de heerlijkste steaks eten bij Saltgrass steakhouse. We zijn gegaan voor een kleine Filet Mignon, de echte steak-eter lacht hier waarschijnlijk om maar wij vonden dit een prima afmeting.

Gezien de porties die je in Texas krijgt is het heel gebruikelijk om 1 portie te bestellen en dan te delen, dat geef je aan en dan krijg je twee borden en het wordt alvast voor je verdeeld.

Een bezoek aan het Space Center Houston mocht natuurlijk niet ontbreken. Dit is absoluut niet te vergelijken met KSC in Cape Canaveral, Florida. Het is veel kleiner en de ‘attracties’ zijn gesitueerd rondom een hal. Je kunt een tramtour maken die voert naar het voormalige control center en naar een hal waar een volledig afgebouwde raket is te zien die wegens bezuinigingen nooit werd gelanceerd.

Gezien het aantal kinderen dat er rondliep leidden we af dat het kennelijk een favoriet schoolreisjes bestemming is.

Aan het einde van de tramtour passeren we de ‘Astronaut Memorial Grove’. Hier zijn net zoveel eiken gepland ter nagedachtenis aan het aantal astronauten die het leven verloren. Zeven eiken zijn als laatste bijgepland ter nagedachtenis aan de astronauten die als gevolg van de ramp met de Columbia op 1 februari 2003 het leven lieten.

Het was de bedoeling dat we donderdag naar Dallas zouden terugrijden om op vrijdag met Lufthansa via Frankfurt te vliegen zodat we zaterdag om 14.00 uur weer in Nederland waren.

Door alles wat er was gebeurd deze vakantie wilde ik graag naar huis en Léonine heeft alles in het werk gesteld om onze vlucht om te zetten.  Lufthansa verwees naar United en United naar Lufthansa. Uiteindelijk kreeg zij een betrokken en gemotiveerde medewerkster van United aan de telefoon die alle moeite heeft gedaan om ons op een rechtstreekse vlucht van Houston naar Nederland te krijgen wat uiteindelijk na een telefoontje van 3 uur(!), dankzij de volhardendheid van Léonine en de inspanningen van die medewerkster van United is gelukt. De vlucht is overigens niet omgezet maar er is nieuwe United (one way) boeking gedaan met onze miles en co-pay.

Met dit nieuwe vluchtschema bespaarden we de autorit van 5 uur van Galveston naar Dallas, tel daarbij op de directe vlucht van Houston naar Amsterdam, in totaal hadden we nu 12 uur minder reistijd.

De terugvlucht was, net zoals op de heenreis, met een voormalig Continental toestel, die zijn toch net wat beter dan United, de bemanning  was geweldig, wat een verschil met United, misschien hadden we het getroffen, dan kan ook. We hadden weer 3 stoelen op rij 16 achter de bulkhead zodat we riant de ruimte hadden.

Texas spreekt ons beiden erg aan, we hebben een bijzondere tijd gehad en toch nog veel gezien. 

Hetgeen we niet hebben gezien gaan we de volgende keer doen, want dat we terugkeren naar Texas is zeker.

Ce-yall

Zo langzamerhand komt de zomervakantie in zicht en ga ik genieten van alle reisverslagen die voorbij komen.

Ik wil graag iedereen bedanken voor het meelezen en meeleven, de reacties op het weblog, Facebook of anderszins. Het is altijd leuk om die te lezen.

Onze volgende reis staat gepland, medio december vertrekken hubby en ik voor een langere periode naar Florida.

Léonine en ik wensen iedereen een geweldige zomer en een prettige vakantie!

donderdag 17 mei 2012

What happened in San Antonio…

Hm, ‘waarom gaan we naar het ziekenhuis’  vroeg ik, ‘je bent een beetje in de war en het is beter dat ze even naar je kijken,’  zei Léonine op haar altijd rustige toon.

Bij de ER aangekomen deed zij het woord en binnen no time zat ik in een rolstoel, werd een kamer ingereden, op bed gelegd, aangesloten op een infuus en aan de monitor. Dit alles zo professioneel en zo rustig dat ik dat eigenlijk niet in de gaten had.

Een arts vroeg me wat we in Texas deden, met moeite kon ik vertellen dat we vanuit Amsterdam via Houston naar Dallas waren gevlogen. In Dallas een paar dagen waren verbleven en dat we nu in San Antonio waren. “And what about this morning?” vroeg hij. Dat was het probleem, ik herinnerde me niets meer sinds de vorige avond tot aan het moment dat we in de auto zaten onderweg naar het ziekenhuis.

Kennelijk is ergens in de nacht kortsluiting in de hersens ontstaan en dat heeft ervoor gezorgd dat een deel niet op ‘mijn harde schijf’ is opgeslagen. Ik sprak wel maar ik weet er niets meer van. Leonine had uiteraard in de gaten dat er iets niet in orde was en besloot daarop naar het ziekenhuis te rijden. Die uren ben ik kwijt en komen ook niet meer terug. Dit kan overigens iedereen overgekomen, het is niet gerelateerd aan lichamelijke gesteldheid, leeftijd of wat dan ook. In onze kennissenkring hoorden we nagenoeg hetzelfde van een jonge vrouw van 20 jaar.

Er is veel onderzoek gedaan en het resultaat was dat ik uiteindelijk weg mocht met weer de mededeling, ‘geen inspanning’.  Je wilt graag genieten maar deze ervaring zit behoorlijk in mijn systeem en dat maakte het toch wat moeilijk.

Mocht je ooit iets overkomen in Amerika dan ben je daar in uitstekende handen, alle aandacht, alles wordt onderzocht en uitermate professioneel. Maar ik heb gelukkig geen vergelijkingsmateriaal.

Ik kan me de TV-serie “ER” herinneren met George Clooney en daar was het een gekkenhuis, schreeuwen, rennen en vliegen, nou zo gaat het dus echt niet.

In Dallas en ook in het ziekenhuis in San Antonio hebben de artsen en verpleegkundigen headsets op en spreken ze in microfoontjes, dus niemand schreeuwt, niemand verheft de stem, alles gaat er heel rustig aan toe en iedereen staat met elkaar in contact, een geweldig systeem.

Ik wist wel dat ik een geweldige vriendin had maar wat Léonine tijdens deze vakantie heeft gedaan is fantastisch. Alert, verzorging, nazorg en eindeloos herhalen wat er was gebeurd en wat ik had gemist die ochtend. Wat ben ik haar dankbaar!

Nu is dit een vrolijk vakantie- en geen medisch blog, maar ik wilde toch laten weten wat er is gebeurd en waarom het verslag tijdens onze vakantie zo plotseling is gestopt.

De volgende morgen zijn we in alle rust naar de North Star mall gereden en heerlijk wat gewinkeld. Deze mall ligt naast Six Flags San Antonio. Daarna hebben we uren gelunched bij Luciano’s ristorante, wat hebben we daar fijn gezeten en gegeten. Mocht je ooit in de buurt zijn, dit is een aanrader.

Lunch San Antonio

Ons verblijf in San Antonio was voorbij en de volgende dag zijn we vertrokken naar Corpus Christi, aan de rand van San Antonio hebben we weer eens heerlijk gegeten, nu in een restaurant in New Orleans style.

Lunch_thumb

Hiermee hebben we afscheid genomen van San Antonio, ook nu hebben we niet alles kunnen doen wat we ons hadden voorgenomen, maar dat is een goede reden om er terug te keren. De voorbereidingen voor Fiesta week 2013 zijn al in volle gang, dus wie weet.

De weg van San Antonio naar Corpus Christi is een saaie interstate.

Zodra we via de brug in Corpus Christi binnenkwamen zagen we direct het Radisson hotel liggen op het strand aan de Golf van Mexico.

Ook dit hotel hebben we gewonnen met Priceline en wat een comfortabel hotel, fijne kamer, zeezicht en uitermate vriendelijk personeel, niets was ze te veel. Het zal duidelijk zijn dat we nu volledige verslaafd zijn aan Priceline, wat een deals.

In Corpus Christi ligt de USS Lexington* (bijnaam Lady Lex), een vliegdekschip dat een grote rol heeft gespeeld in de 2e wereldoorlog en bij de aanval op Pearl Harbour direct de achtervolging op de Japanse aanvallers heeft ingezet.

Het was het eerste vliegdekschip waar vrouwelijke bemanningsleden werden toegelaten. Het schip is een kleine stad, restaurants, ontspanningsruimten, kapper, tandarts, huisarts, operatiekamers, wat is zo’n schip groot.

De populaire TV show Ghost Hunters is aan boord de USS Lexington opgenomen.

Het schip is in 1991 uit de vaart genomen en sindsdien is het een museum in Corpus Christi. Het is een erg interessant museum, er zijn 5 routes die je kunt volgen en je zult je er niet vervelen.

We hebben die avond een fantastische tonijn gegeten bij Blackbeard’s on the beach. 

Singer in Blackbeard

Wat een sfeertje hangt er in dit geweldige restaurant gelegen tegenover het Radisson. Er is live muziek uit de 70th en 80th, Bruce Springsteen, Simon & Garfunkel, Cat Stevens, you name it,  Bobby Carter speelde het, wat is dat een aardige man.

Bobby Carter in Blackbeards’

Hiermee kwam een einde aan ons verblijf in Corpus Christi, de volgende ochtend vertrokken we naar Galveston ook aan Golf van Mexico.

dinsdag 15 mei 2012

Fiesta in San Antonio

Na een prima nachtrust en een heerlijk uitgebreid Amerikaans ontbijtbuffet zijn we op deze stralende dag met uitstekende temperturen, downtown San Antonio vertrokken. De auto geparkeerd en als eerste een wandeling gemaakt over de beroemde Riverwalk. Wat is dat mooi, wat een plaatje.

Riverwalk

Riverwalk San Antonio

P4220001

Riverwalk2

Na de wandeling en een simpele lunch hebben we ons in het ‘feestgewoel gestort’.

In San Antonio houden ze wel van van een feestje, in het voorjaar vieren ze gedurende 10 dagen Fiesta!

Het is een voorjaarsfeest dat dateert uit de 19e eeuw ter ere van de Slag om de Alamo en San Jacinto.

Dit zegt Wikipedia:

"Fiesta San Antonio" (or simply "Fiesta") is an annual spring festival held in San Antonio, Texas with origins dating to the late 19th century. The festival began as a single event to honor the memory of the battles of The Alamo and San Jacinto.

Fiesta is the city's biggest festival, with an economic impact of $284 million for the Alamo City. More than three million people take part in Fiesta. They can choose from more than 100 events that take place all over the city and beyond.

Meer dan 100 events kun je bezoeken (of aan deelnemen) het is een ware happening en lucky us, we waren er even bij!  Hieronder een You Tube impressie van Fiesta 2012.

Fiesta San Antonio 2012

We hebben rustig over de feestterreinen gewandeld, geluisterd naar muziek, gekeken naar dansuitvoeringen van de kleintjes tot aan de tieners, kermisachtige attracties bekeken, eten en drinken niet genomen, het was geweldig. 

Na deze gezellige dag zijn we teruggereden naar het hotel. In de directe omgeving zitten (op loopafstand) een paar restaurants en we hadden een Thais restaurant gezien en daar hadden we wel zin in.

We hebben supergezellig heerlijk gegeten en moe maar voldaan slenterden we terug naar het hotel. Op ons gemak namen we een lekker wijntje en hebben op de ‘dumbo stand’ nog even TV gekeken.  

De volgende ochtend werd ik in de auto min of meer wakker, Léonine reed en ik vroeg haar verbaasd, “wat gaan we doen”, ze keek me onderzoekend aan en zei: “we gaan even naar het ziekenhuis”….

zondag 13 mei 2012

Fort Worth, ‘Rollin’ rollin’ rollin’…’

Graag wil ik ieder bedanken voor alle goede wensen, dat was fijn om te lezen.

Texas is geweldig en we hebben veel gezien, gedaan en meegemaakt. Het verslag van onze belevenissen gaat weer verder.

Zaterdag zijn we vertrokken uit Dallas en ons einddoel van die dag was San Antonio. Maar eerst zijn we op advies van vele Amerikanen naar de Stockyards in Fort Worth gereden.

FWSY

Dallas en Fort Worth liggen naast elkaar maar het is een wereld van verschil. In Dallas wordt de economie van de stad bepaald door de olie industrie, telecommunicatie, IT en transport. Het is een belangrijke zakenstad, de derde van Amerika. Zo elegant en chique als Dallas is, zo ‘gewoon of boers’ is Fort Worth. Fort Worth telt de helft van het aantal inwoners van Dallas maar heeft een veel groter oppervlak. We hebben ons laten vertellen dat het niet gebruikelijk is dan iemand van Dallas omgaat of trouwt met iemand van Fort Worth of omgekeerd. Dallas kijkt een beetje neer op Fort Worth. Maar dit is allemaal ‘hear say’ en wij kunnen het niet bevestigen noch ontkennen…

In de Fort Worth Stockyards is de geschiedenis van de veehouderij in Texas uitgebeeld. Stoere cowboys met stoere laarzen op grote paarden rijden door de straten van Fort Worth. Door die straten worden de Longhorns naar de weides gedreven, nou ja gedreven, het gaat echt met een slakkengangetje met veel respect voor de dieren.

We neurieden samen zachtjes:

Move 'em on, head' em up
Head 'em up, move' em on
Move 'em on, head' em up
Rawhiiiiiiiiiiide!

We hebben een heel aparte ochtend meegemaakt, in de straten zijn diverse saloons en de barkrukken zijn zadels. Leuke shops met allerhande cowboy materiaal. Heel authentiek en hier kom je geen toerist tegen.

Het viel ons op dat er zoveel militairen aanwezig waren. Later bleek dat er een commandowisseling plaatsvond:

Under a bright blue Texas sky, soldiers of the 56th Infantry Brigade Combat Team moved through the traditional change of command ceremony here at the Fort Worth Stock Yard on April 21

Het is in Texas mogelijk die wisseling op elke daartoe geschikte plaats te houden. Het was een boeiend gezicht.

Na een heerlijke lunch, een werkelijk geweldige burger, zijn we vertrokken naar San Antonio. Een rustig ritje van zo’n 450 kilometer door de glooiende scenery van Texas.

Laat in de middag zijn we aangekomen in het Courtyard by Mariott in het Medical center van San Antonio.

Een heerlijk hotel, gewonnen bij Priceline, uitstekende kamer, inclusief een uitgebreid ontbijtbuffet voor een heel aangenaam prijsje.

Wat bleek: het was ‘Fiesta week’ in San Antonio, maar daarover later meer…