donderdag 17 mei 2012

What happened in San Antonio…

Hm, ‘waarom gaan we naar het ziekenhuis’  vroeg ik, ‘je bent een beetje in de war en het is beter dat ze even naar je kijken,’  zei Léonine op haar altijd rustige toon.

Bij de ER aangekomen deed zij het woord en binnen no time zat ik in een rolstoel, werd een kamer ingereden, op bed gelegd, aangesloten op een infuus en aan de monitor. Dit alles zo professioneel en zo rustig dat ik dat eigenlijk niet in de gaten had.

Een arts vroeg me wat we in Texas deden, met moeite kon ik vertellen dat we vanuit Amsterdam via Houston naar Dallas waren gevlogen. In Dallas een paar dagen waren verbleven en dat we nu in San Antonio waren. “And what about this morning?” vroeg hij. Dat was het probleem, ik herinnerde me niets meer sinds de vorige avond tot aan het moment dat we in de auto zaten onderweg naar het ziekenhuis.

Kennelijk is ergens in de nacht kortsluiting in de hersens ontstaan en dat heeft ervoor gezorgd dat een deel niet op ‘mijn harde schijf’ is opgeslagen. Ik sprak wel maar ik weet er niets meer van. Leonine had uiteraard in de gaten dat er iets niet in orde was en besloot daarop naar het ziekenhuis te rijden. Die uren ben ik kwijt en komen ook niet meer terug. Dit kan overigens iedereen overgekomen, het is niet gerelateerd aan lichamelijke gesteldheid, leeftijd of wat dan ook. In onze kennissenkring hoorden we nagenoeg hetzelfde van een jonge vrouw van 20 jaar.

Er is veel onderzoek gedaan en het resultaat was dat ik uiteindelijk weg mocht met weer de mededeling, ‘geen inspanning’.  Je wilt graag genieten maar deze ervaring zit behoorlijk in mijn systeem en dat maakte het toch wat moeilijk.

Mocht je ooit iets overkomen in Amerika dan ben je daar in uitstekende handen, alle aandacht, alles wordt onderzocht en uitermate professioneel. Maar ik heb gelukkig geen vergelijkingsmateriaal.

Ik kan me de TV-serie “ER” herinneren met George Clooney en daar was het een gekkenhuis, schreeuwen, rennen en vliegen, nou zo gaat het dus echt niet.

In Dallas en ook in het ziekenhuis in San Antonio hebben de artsen en verpleegkundigen headsets op en spreken ze in microfoontjes, dus niemand schreeuwt, niemand verheft de stem, alles gaat er heel rustig aan toe en iedereen staat met elkaar in contact, een geweldig systeem.

Ik wist wel dat ik een geweldige vriendin had maar wat Léonine tijdens deze vakantie heeft gedaan is fantastisch. Alert, verzorging, nazorg en eindeloos herhalen wat er was gebeurd en wat ik had gemist die ochtend. Wat ben ik haar dankbaar!

Nu is dit een vrolijk vakantie- en geen medisch blog, maar ik wilde toch laten weten wat er is gebeurd en waarom het verslag tijdens onze vakantie zo plotseling is gestopt.

De volgende morgen zijn we in alle rust naar de North Star mall gereden en heerlijk wat gewinkeld. Deze mall ligt naast Six Flags San Antonio. Daarna hebben we uren gelunched bij Luciano’s ristorante, wat hebben we daar fijn gezeten en gegeten. Mocht je ooit in de buurt zijn, dit is een aanrader.

Lunch San Antonio

Ons verblijf in San Antonio was voorbij en de volgende dag zijn we vertrokken naar Corpus Christi, aan de rand van San Antonio hebben we weer eens heerlijk gegeten, nu in een restaurant in New Orleans style.

Lunch_thumb

Hiermee hebben we afscheid genomen van San Antonio, ook nu hebben we niet alles kunnen doen wat we ons hadden voorgenomen, maar dat is een goede reden om er terug te keren. De voorbereidingen voor Fiesta week 2013 zijn al in volle gang, dus wie weet.

De weg van San Antonio naar Corpus Christi is een saaie interstate.

Zodra we via de brug in Corpus Christi binnenkwamen zagen we direct het Radisson hotel liggen op het strand aan de Golf van Mexico.

Ook dit hotel hebben we gewonnen met Priceline en wat een comfortabel hotel, fijne kamer, zeezicht en uitermate vriendelijk personeel, niets was ze te veel. Het zal duidelijk zijn dat we nu volledige verslaafd zijn aan Priceline, wat een deals.

In Corpus Christi ligt de USS Lexington* (bijnaam Lady Lex), een vliegdekschip dat een grote rol heeft gespeeld in de 2e wereldoorlog en bij de aanval op Pearl Harbour direct de achtervolging op de Japanse aanvallers heeft ingezet.

Het was het eerste vliegdekschip waar vrouwelijke bemanningsleden werden toegelaten. Het schip is een kleine stad, restaurants, ontspanningsruimten, kapper, tandarts, huisarts, operatiekamers, wat is zo’n schip groot.

De populaire TV show Ghost Hunters is aan boord de USS Lexington opgenomen.

Het schip is in 1991 uit de vaart genomen en sindsdien is het een museum in Corpus Christi. Het is een erg interessant museum, er zijn 5 routes die je kunt volgen en je zult je er niet vervelen.

We hebben die avond een fantastische tonijn gegeten bij Blackbeard’s on the beach. 

Singer in Blackbeard

Wat een sfeertje hangt er in dit geweldige restaurant gelegen tegenover het Radisson. Er is live muziek uit de 70th en 80th, Bruce Springsteen, Simon & Garfunkel, Cat Stevens, you name it,  Bobby Carter speelde het, wat is dat een aardige man.

Bobby Carter in Blackbeards’

Hiermee kwam een einde aan ons verblijf in Corpus Christi, de volgende ochtend vertrokken we naar Galveston ook aan Golf van Mexico.

8 opmerkingen:

Trails zei

Jee Sonja, dat zal best even schrikken zijn geweest. Hopelijk was het echt eenmalig en ga je dit niet nog eens meemaken. En inderdaad, applaus voor Léonine!!!!
Groetjes, Renée & Jacky

Saskia zei

Verdorie zeg dat is nogal een verhaal....ik ben blij dat je er met een gerust gevoel op terug kunt kijken,een super vriendin hebt en nu weet dat de medische verzorging goed is. We hopen allemaal het nooit nodig te hebben maar mocht het zo zijn dan zit dat in ieder geval goed.
Fijn dat jullie de draad weer opgepakt hebben en dat wij nog kunnen lezen hoe het was!!
Gr. Saskia

Aggie zei

Jeetje, wat een rotervaring moet dat geweest zijn. Inderdaad chapeau voor Leonine!! Door haar rustige, maar toch alerte reactie, is alles een rustige ervaring geweest en geen paniek ervaring. Fijn om te weten, dat het nu weer goed met je gaat.
Gelukkig lees ik ook nog mooie belevenissen, al hoop ik dat jullie de kans krijgen, het nog een keer over te doen, zonder zorgen!!

Groetjes van Aggie

Robert-Jan en Yvonne zei

Tsjonge zeg, wat een ervaring ineens ... Goed dat je een supervriendin en verzorgster bij je had !!

En ben blij dat je/jullie eindelijk ook het nut/voordeel van priceline inzien !!!

Twinmom1995 zei

Wat een toestanden zeg. Gelukkig dat er goed naar gekeken is en dat het allemaal goed is gekomen.
Het is toch niet echt iets waar je op zit te wachten en zeker niet als je op vakantie bent.
Ik hoop wel dat jullie toch nog een beetje hebben kunnen genieten.

H(EL)EEN zei

tjonge dat is niet niks zeg. Ik wist wel dat er wat was maar dit, dat wel ff schrikken. Ben blij dat alles goed is en dat we achteraf nog kunnen genieten van jullie belevenissen.

Tiana zei

Wat een verhaal! En hoe herkenbaar, een naaste heeft dit ook in Amerika gehad, en ook goed ontvangen. Zowel in het hotel als op de ER!
Zal wel behoorlijk schrikken zijn geweest! Zo te zie hebben jullie nog wel kunnen genieten, maar kan me voorstellen dat het in je achterhoofd blijft spoken!

2theusa/Christa zei

Tjonge, dat is schrikken, fijn dat je Leonie bij je had. Top wat ze allemaal voor je gedaan heeft.
Zulke ervaringen moet je we even verwerken.

groet Christa