Het is weer voorbij

We zijn weer thuis, de vlucht is in tegenstelling tot de heenreis vlekkeloos verlopen. Vrijdagmorgen was de balie op Tampa airport leeg, we konden meteen de koffers afgeven, ohh wonder, geen overgewicht. Meteen door naar security, ook daar geen wachtrijen. Tampa vind ik persoonlijk een fijne luchthaven, het is er ruim, vriendelijk en meestal niet zo druk. Nog een laatste Starbucks gedronken, iets gegeten en op tijd vertrokken.

By the way, goed nieuws voor de Starbucks fans, er is een nieuwe smaak:

                       

Bij het opstijgen in Tampa heb je zo’n prachtig zicht op de Gulf en de Bay en de lange verbindingsbruggen, die aanblik maakt me altijd wat weemoedig. Het was helaas te heiig voor een goede foto, dus we zullen het met een matig exemplaar moeten doen:

               

De temperatuur op vlucht naar Tampa was zo laag, het was ijs- en ijskoud, alles wat we bij ons hadden werd aangetrokken, dekentjes werden niet verstrekt, daar zit je dan met je bruine kippen-velletje te klappertanden. Uiteindelijk werd de temperatuur iets bijgesteld, maar man o man wat was het koud.

In Washington was het een gekkenhuis, maar ja daar is het altijd druk. Bij de gate zat een groot gezelschap senioren die kennelijk samen een rondreis hadden gemaakt. Ze waren elkaar alvast gedag aan het zeggen, met handdrukken, soms met drie klapzoenen en onveranderd met de kreet: ‘bedankt voor de gezelligheid’, sommigen zagen er absoluut niet gezellig uit maar waarschijnlijk was dat tijdens de reis anders. Het boarden van de vlucht naar Amsterdam verliep rommelig, maar toch op tijd kunnen vertrekken. Rustige vlucht en om 6.45 uur geland, 15 minuten! getaxied. Bij de douane was het bijzonder druk, de mensen stonden tot op de trap. Er was net een toestel uit Singapore geland. We hebben lang op de koffers moeten wachten. De groep senioren greep deze gelegenheid aan en bedankten elkaar opnieuw voor de ‘gezelligheid’, zal een bijzondere reis geweest zijn, maar ze hadden het kennelijk erg leuk gehad en dat is het belangrijkste.

De douanecontrole was intensief, veel koffers moesten open.

Wij hadden grootse plannen om 2 dagen naar Miami te gaan, de weersvoorspellingen waren echter niet al te best en als we gingen wilden we uiteraard het meeste eruit halen. Daarnaast hadden we het erg naar ons zin in Davenport en viel er nog genoeg in de omgeving te doen. Maar het belangrijkste tijdens onze vakanties is altijd: ‘alles mag, niets moet’. We ‘moesten’ niet naar Miami en hebben het dus laten vallen, dat komt nog wel eens.

Nog even terug naar de vreselijke vlucht van Washington naar Tampa op 14 mei. We kregen van United een mail (geen standaardmail) waarin de details van het oponthoud van de vlucht werden beschreven en hoezeer ze dat speet, we kregen als compensatie 7000 miles, leuk meegenomen.

Kerstmis en oud en nieuw vieren mijn man en ik in Florida, maar of ik zo lang kan wachten om weer naar Amerika te gaan is twijfelachtig. De reizen die Léonine en ik samen maken zijn wel heel speciaal en we zijn heel sneaky aan het onderzoeken of in het najaar nog iets mogelijk is, geen Florida, maar een citytrip, nee geen New York. We laten het nog weten.

Voor nu wordt het weblog even gesloten, nogmaals dank voor alle leuke reacties. De komende tijd gaan velen op vakantie en kan ik mijn hart ophalen aan jullie reisverslagen.