We zijn er... after a flight from hell!

Geen leuker gezicht dan een lange rij voor de incheckbalie, zeker als je die voorbij kunt gaan en ontspannen bij de Premierbalie kunt inchecken. Zo gezegd zo gedaan, na 3minuten alles geregeld en op naar de koffie en thee. Boarding bleek ook een piece of cake, security herkende ons aan de stickers op het paspoort dus snel afgewikkeld. Geen bodyscan, gewoon handmatig fouilleren. Maar aan alle goede dingen komt soms een einde. Tijdig boarden en op tijd vertrokken, vliegtuig was niet vol dus de bemanning nam het het ervan. De crew bestond uit een aantal niet uitgeslapen grumpy men die zich kenmerkten door wel ontzettend interessante kapsels. Als je Donald Trump kent, nou zo iets. Alles was de heren te veel en hun probleemoplossend vermogen ontbrak. Léonine had een traytable die in een hoek van 45 graden hing zodat de versnaperingen naar haar toe bleven komen. 'Stop d'er maar een kussentje onder, anders weet ik het ook niet' was de reactie van de kloon van Trump. Goed, op een onbewaakt ogenblik ontsnapte de wijn aan haar aandacht en de inhoud van het glas kieperde in haar schoot. Aankomst op Dulles ruim op tijd, om 14.15 uur aan de gate, immigrationhal was leeg, dus in drie minuten naar de security, ook geen rijen, we zaten na 20 minuten op het 'gezellige' Dulles. De vervolgvlucht zou om 18.35 uur vertrekken, we hadden ruim de tijd.

Toen gebeurde het, hou je vast:
er was een thunderstorm in de buurt en ons toestel kwam later binnen, we zouden gaan boarden 18.51 uur, echter dat werd 19.30 uur, niet zo'n probleem.
Boarding begon om 19.15 en om 19.35 werd de deur gesloten, maar thunderstorm: luchthaven werd gesloten. Rond 20.00 uur richting startbaan en ja hoor: thunderstorm en luchthaven wederom gesloten. Het duurde en duurde en niets gebeurde, de captain liet ons weten dat ze een alternatieve route gingen berekenen en dat daarbij rekening gehouden moest worden met voldoende brandstof. Na 5 minute stilte kwam de mededeling: 'we have no idea when we are leaving'. Ineens zette het toestel zich in beweging en gingen we op weg... terug naar de gate. Hierop volgde een mededeling dat iemand aan boord onwel was geworden en dat we teruggingen naar de gate waar de paramedics gereed zouden staan. Bij de gate was het een ware lichtshow, ambulances, brandweer, police, sherriff en afzetvoertuigen (die zich onmiddellijk rond het toestel schaarden). De passagier ging lopend van boord dus wij hadden geen idee wat er aan de hand was (bleek later toch ernstiger te zijn dan gedacht, was een hartinfarct). Mededeling van de captain: 'Folks we are getting fuel and be on our way'! 15 minuten later 'Folks, we have an other problem, the crew needs to be changed', zij waren inmiddels 15 uur aan het werk, het maximum is 16,5 uur, dus er moest vervanging. Die kwam redelijk snel, waarbij echter al snel duidelijk werd dat
één van de flightattendants ook wat krap in zijn toegestane uren zat. Dus: snel zitten en de deur sluiten, want als die gesloten is dan kunnen ze vertrekken. Zo gezegd zo gedaan, deur werd gesloten, slurf werd weggereden en iedereen slaakte een zucht van verlichting, het was inmiddels 22.00 uur. Maar tot onze stomme verbazing werd de slurf weer aan het toestel bevestigd en ging de deur open. De FAA had gesommeerd dat de betrokken flightattendant toch moest worden vervangen. Dus weer wachten!
Uiteindelijk vertrokken we om 22.30 uur richting startbaan, daar stonden we in de rij en om 22.45 uur waren we in de lucht.
Om 00.30 uur landden we uiteindelijk in Tampa (6.30 uur in Nederland). Auto opgehaald, een leuke Dollar medewerker, die ons niets aansmeerde en we vertrokken richting Davenport waar we om 02.30 uur aankwamen (8.30 uur Nederlandse tijd). We konden meteen naar Nederland bellen dat we goed waren aangekomen.
Na een glas wijn bed ingedoken in de hoop dat we zouden kunnen slapen, we waren redelijk 'versleten', nou dat slapen hield niet over, twee uur later zijn we er maar uit gegaan.
Liggen nu bij het zwembad met een ietwat wazige blik. Wordt vervolg...